Over ons

Over ons

Zo heb je een sportieve zoon van 18 die met zijn energie geen raad weet en zó zit je op de intensive care naast een ziekenhuisbed en vertelt de dokter dat het nog maar de vraag is of jouw bloedeigen zoon ooit uit dat coma komt. En áls hij er uit komt, dan is het nog maar de vraag hóe hij er uit komt. Wat er dan nog over is van die Mountainbiker, van je eigen zoon en je eigen grote broer. Die stoere motorcrosser.
Nou, veel is er niet van over, maar het is nog altijd “onze” Rick. De zoon van Wil en Marion Huijbregts. De broer van Joris. De vriend van zijn vrienden. En dat zal de wereld weten ook. 
Hoe raakt een gezonde jongen in een coma? Het helpt als je een auto wilt ontwijken, te hard rijdt en tegen een boom klapt. Ja, hij droeg keurig zijn autogordel en ja, de airbag werkte en ja hij sloeg keihard met de zijkant van zijn hoofd tegen het portier en ja, het licht ging uit, maar het vlammetje doofde niet.

Het vlammetje geeft nog genoeg licht om onze hoop levend te houden. Hoop op contact, hoop op herkenning. Wij zijn blij als hij op een gegeven moment medisch wordt gepromoveerd van “vegetatief bewustzijn” naar “laag bewustzijn.” Van bijna niets naar iets.
We zijn anderhalf jaar verder.  Wat doe je als ouders na zo’n dreun?  Je denkt in zijn ogen te zien dat hij iets begrijpt van wat je zegt. Of hóóp je dat? Je kunt niet anderhalf jaar blijven huilen. Want het leven gaat door. En Joris, de broer van Rick is er óók nog.  Leven, noemen ze dat. Met verbazing kijken we soms naar 18 jarige leeftijdgenoten die leven alsof het niet opkan. En zo hóórt het ook.  Maar wij vechten om verloren terrein terug te winnen. En we zijn óók nog eens zo eigenwijs om eigen wegen te zoeken om Rick, onze Rick, de weg naar de wereld te wijzen waar hij vandaan kwam. De wereld van herkenning en van communicatie. Als hij die wereld weer zou betreden, zou dat voor ons het paradijs zijn.

Denk niet dat we deze ramp ontkennen. Dat we het niet aanvaarden, maar wij hebben een vreemd soort hoop. Die hoop wordt gevoed door de blik in Rick’s ogen. Die ons van energie en daadkracht voorziet. Hoop is het laatste dat je opgeeft. En nog iets. Wij, als gezin, moeten het wel zelf doen, maar we hoeven het niet alléén te doen. Er zijn zoveel mensen écht betrokken. Professioneel en in de vrienden, familie en kennissenkring. Het is niet in woorden uit te leggen hoezeer dat steunt en draagt.
Wij hebben ook kracht gekregen door de manier waarop wij met elkaar deze ramp verwerkt hebben en nóg aan het verwerken zijn. We weten wat wanhoop is. Maar we zijn ook sterker geworden. Hechter. Wij kijken verder dan Rick. Wij denken ook aan lotgenoten en hoe die gebruik kunnen maken van bijvoorbeeld de rolstoelfiets die wij gaan afschaffen.  

 
En daar vragen wij U, lezer, onze aandacht voor. Kijkt u op de website www.stichting-rick.nl  Als u meent dat het uw kind niet kan overkomen, dan vergist u zich. Dan vergist u zich deerlijk. 
Wij zijn de mensen enorm dankbaar die ons geholpen hebben dat hij bij Prisma terecht kan. En de mensen die daar werken. Prisma is een afdeling van Assisië in Udenhout. Die deskundigheid en die opvang is nodig, want Rick heeft veel specialistische zorg nodig. Ook verpleegkundige. 
Als ouder kun je zo weinig doen en wij hebben dat onderkend. Wij zijn eerlijk naar onszelf. Machteloosheid hebben we onderkend als een nare vorm van stress en ons antwoord is actie. Actie voor Rick en de lotgenoten van zijn leeftijd. We kijken verder dan Rick. Niet alles wat hij en zijn lotgenoten nodig hebben wordt vergoed of is voorhanden. Wij willen aandacht voor ons project. Geen medelijden. Wij zijn niet zielig en Rick is dat ook niet.  Er moet gewoon veel gedaan worden. En dat gaan wij, ouders, doen. Hopelijk samen met U als sponsor. Of mag ik zeggen “medewerker” aan ons project?  Daarvoor hebben wij de “Stichting Rick” opgericht. Een mooi voorbeeld om ons te sponsoren kwam van mijn schoonzus Mieke Huijbregts, die een door haarzelf vervaardigd schilderij bij opbod gaat verkopen op Rick’s website. Binnenkort leest u daar, op de website, meer over.

Ons eerste project is een rolstoelfiets die veel geld kost en niet vergoed werd. Wij schreven in voor een initiatief dat door de Rabobank is opgestart en omdat vele Raboleden onze actie ondersteunden, kregen wij de tweede prijs. Die rolstoelfiets komt er mede door dit Rabobank project. Ons eerste succes!!
Maar wij willen meer. Wij gaan verder. Wij willen dat die rolstoelfiets ook door anderen gebruikt kan worden en daarvoor moet je wel een organisatie opzetten. En wij willen kijken of we een eigen vorm van zorg kunnen opstarten. Voor pechvogels als Rick, die gezond zijn geboren en vechten om het verloren terrein terug te winnen. Zover als maar mogelijk is.
Ik schreef een jaar na het ongeluk een gedicht dat eindigde met de woorden. “Rick gaat nog steeds vooruit dus gaan wij met hem mee.”

Maar misschien is het wel dat wij hem vóór gaan en hij ons volgt. 
Alleen daarom al gaan wij verder. Kunnen wij niet stil blijven staan.

Geschreven door Mark van Roosmalen